Jedynym wydarzeniem politycznym z okresu dzieciństwa, którego wagę rozumiałem i odczuwałem, była decyzja o likwidacji KWK Siersza.

Obserwowałem ponad rok beznadziejnej walki górników, ich rozgoryczenie, a na końcu rozczarowanie i wściekłość, że przez ten czas byli wodzeni za nos. Potem rozbicie lokalnej społeczności i rozpoczynającą się degradację całego miasta.

Po latach zrozumiałem, że górnicy wówczas nie walczyli tylko o swój zakład pracy, ale spory kawałek majątku narodowego. Była to bodaj jedyna polska kopalnia, która zgodziła się na redukcję zatrudnienia w ramach programu naprawczego, której pracownicy >odrzucili!< w >referendum!< należną podwyżkę płac, a sama akcja protestacyjna była prowadzona w taki sposób, aby nie zakłócać pracy zakładu.

Ekonomicznych podstaw do likwidacji górnictwa węglowego w Trzebini, w ramach tzw. „restrukturyzacji” nie było żadnych. KWK Siersza, w czasie gdy zapadała decyzja o jej likwidacji, miała 11 wynik finansowy na 45 polskich kopalń, relatywnie płytkie szyby, suche i bezmetanowe sztolnie oraz zasoby węgla na 120 lat.

Najważniejsze jednak jest, że KWK Siersza i Elektrownia Siersza stanowiły kombajn, jedyny w Polsce symbiotyczny zakład tej skali. Elektrownia została zbudowana pod węgiel z Sierszy. Za inwestycje idące w setki milionów złotych zrealizowano stację odsiarczania węgla i podziemną magistralę wprost do elektrowni. Już wtedy mówiono, że koniec kopalni oznacza koniec elektrowni.

Likwidacja KWK Siersza stanowiła jednak jeden z warunków otrzymania pożyczki 300 mln $ z Banku Światowego, przez rząd Buzka na „restrukturyzację górnictwa” właśnie. Było to też w interesie śląskich baronów węglowych pociągających za sznurki w lokalnym AWS, a może i w lokalnym samorządzie. To żadna spiskowa teoria dziejów.

Wystarczy się zastanowić, gdzie w najbliższej okolicy przetrwało górnictwo węglowe i zrealizowano gigantyczne inwestycji w energetyce węglowej. Starszego czytelnika zanudzam, ale to bardzo istotne. Bo dzisiejsza sytuacja związana z Elektrownią Siersza jest bliźniacza.

Znów ignoruje się przewagę i atuty Sierszy wywyższającą je ponad śląskie elektrownie, jak zmodernizowane bloki, olbrzymi obszar inwestycyjny, własne pompy głębinowe, czy bliskość magistrali gazowej z gazoportu, pozwalający na realizację bloku gazowego.

Znów polski rząd, AWS-bis pod dyktando międzynarodowej organizacji – tym razem UE – realizuje scenariusz – teraz likwidacji energetyki węglowej, której trzebińska elektrownia będzie jedną z pierwszych ofiar. Znów samorząd śpi.

I znów, tym razem do energetyków wypuszcza się polityków wspierających, rozumiejących i wsłuchujących się w wołanie pracowników, aby ostatecznie odesłać ich do współczesnego Stainhoffa.

Liczę, że zakład zostanie uratowany, polski rząd zaprzestanie przystawać na samobójczą dla nas politykę energetyczną, a Trzebinia, kiedyś gmina o strategicznym znaczeniu dla państwa, przestanie się zwijać w kierunku prowincjonalnego miasteczka, żebrzącego o dychę za parking nad Balatonem.